nam-ı diğer

iş yerine ulaşım hususunda alemin kralıydım bir zamanlar. apartmanımızın kapısıyla iş yerimin kapısı arasında ki mesafe bi duvar kalınlığındaydı. kepengin açılış sesini duyunca ayakkabılarımı giyip inerdim eczaneye. engin abi beni görür görmez "hadi bi çay koyski" esprisini "bu çocuğun afyonu patlamış mıdır acaba" diye düşünmeden yapıştırırdı yüzüme gözüme. akabinde dümenden bi paspas, inceden bi toz alma derken 1 saatini yerdim mesainin. angaryası bitmezdi gerçi. habire yazdığı reçeteye imza atmayı unutan ama kapris ve ego dallarında bütün rekorları sikip atmış doktorların peşinde koşmak mı dersin, depodan ilacı gelen teyzeleri kapı kapı dolaşmak mı dersin, biriken koli koli reçeteleri günü geldiğinde toplu taşımayla ssk' ya teslim etmek mi dersin, olmayan ilacı komşu eczanelerde bi umut aramak mı dersin... ama semte hakim olmanın verdiği vicdani rahatlık bi nebze olsa teselli ediyordu beni. o zamanlar semti koruma geyiklerine yeni başlıyoruz tabii, rütbe almam lazım.

bi akşam üstü, bu davaya gönül veren ve en az benim kadar seri level atlama potansiyeli olan necmi girdi dükkana. nam-ı diğer sucu necmi. evet sucu. adamın semte nasıl hakim olduğunu varın siz düşünün. sabahtan akşama kadar altında bi scooterla 19'luk damacanaları oradan oraya koşturan bi tip. tezgahta beni görünce yüzü güldü sucu necmi' nin. götüm götüm sokuldu yanıma, baktım gözler kan çanağı. besbelli üflemiş. o istemeden sarıp verdim eline visin göz damlasını. üç beş attı bir şeyler, sonra eksik mi fazla mı bakmadan uzadı her zaman ki "kafam dolu" tripleriyle. bu tripler de emanet gerçi onu ota boka düşüren "abilerinden". kendisinde hatırım olduğundan bi kaç kere "yapma etme" desem de necmi işi torba tutmaya kadar götürdüğü geldi kulağıma. nam-ı diğer sucu necmi oldu sana torbacı necmi. tabi bu işlerin sonu belli, bi yerde patlıyorsun. hele ki sektörde yeniysen. nitekim necmi' nin de macerası fazla uzun sürmedi. helikopter desteksiz, operasyon niteliği taşımayan alelade bi gbt sorgulamasında heyecanlanıp, işleri sarpa sardırarak yakalatmış kendini üzerinde malla. neyse ki yasalarımız fazla kastırmıyor da üç beş ay yatıp çıktı. bu mevzu patlayıp ceza evine düştükten sonra suculuğa devam etmesi pek mümkün olmayan necmi, malı yakalattığı için torbacılık vasfını da askıya almak zorunda kaldığından farklı sektörlere yöneldi.

eczanenin nöbetçi olduğu geceler cuma ya da cumartesi' ye denk geldiğinde bizim sokak sabaha kadar uyumazdı. nedeni tabii ki de sadece biz değildik. iki yan binamızın en üst katındaki kumarhanenin geleni gideni, kavgası dövüşü bitmezdi bu gecelerde. yine o gecelerden birinde sokağın başında necmi' yi gördüm bi arabanın içinde. elimle bi selam verdim ama gördüğü halde pek oralı olmadı. bir kaç saat sonra baktım hala aynı şekil takılıyor, yürüdüm yanına doğru. beni görünce eliyle gelme işareti yapıp gömüldü arabanın içine. bozuldum biraz tabii. götümü dönüp girdim dükkana tekrar. ertesi gün öğrendim ki necmi yandaki kumarhanenin erketeciliğini yapmaya başlamış. yani o artık nam-ı diğer erketeci necmi. bi kaç hafta sonra yine aynı tripte gördüm necmi' yi, bu sefer kafa selamı verip geçtim yanından. biraz yürüdükten sonra arkamda bi yaygara koptu dönüp baktığımda iki tane adam necmi' yi karga tulumda çıkarmış arabadan, yere yatırıp binmiş tepesine. hemen koştum tabii yanına. benim yaklaştığımı gören adamlardan biri elini cebine atıp rozet çıkardı... necmi' yle göz göze geldim bi an. sadece bedeni değildi yerlerde olan. bütün ruhu yerlere yatırılmış, ayaklar altına alınmıştı sanki. içim tir tir titredi herkesin sıcaktan yapış yapış terleyip yandığı yaz gecesinde. donup kaldım olduğum yerde. sonrasında üniformalı ekipler dayandı kumarhanenin kapısına. erketeci necmi haber veremediğinden tüm mekan taklaya geldi tabi. neyse ki arabanın içinde boş boş oturmanın bi cezası yokta, bizim ki ifadesi alındıktan sonra serbest bırakıldı.

tabi şimdi yeni bi iş bulması gerekecekti ama cv' si pek parlak görünmüyordu. üstelik son vukuatından sonra bi yığın adamın başı belaya girdi. daha da beteri kumarhane kapandı, sahibi içeri atıldı. ne kadar yatar allah bilir... tabi tek sorumlusu erketeci değil ama adamın işi gücü batmış, kendi içeri yatmış, faturayı kesecek bi yer arıyor. daha doğrusu arıyormuş. mevzunun üstünden 1 hafta geçmeden, akşam saatlerinde, evine girerken almışlar necmi' yi. günlerce haber alamadık. derken bi gün kadının biri semtte bastı feryadı. bütün esnaf fırladık dükkanlardan. caddenin ortasında daha önce görülmemiş bi kalabalık. uzaktan feryat figan koşarak gelense necla teyze. necmi' nin annesi. vicdansızlar delik deşik edip atmışlar necmi'yi konteynere. sonrada evini arayıp haber vermişler "gidin oğlunuzu alın" diye. necla teyze inanmamış ilk başta. kalabalığı görünce kahrolmuş kadın. basmış feryadı. yine de inanmıyor necmi olduğuna. "görmem lazım. o değildir belki. bırakın göreyim o olup olmadığını. yoksa ben öleceğim burada. necmim değildir belki. siz benden iyi mi bileceksiniz necmimi. bırakın ben bakayım bi..." derken bayıldı kadıncağız. o arada polisi ambulansı doluştu caddeye. olay yeri inceleme, savcı vs. ıvırını zıvırını bitirdikten sonra yan yatırdılar konteyneri. bakamadım necmi' nin dışarı çıkartılışına. gökyüzüne kaldırdım başımı, belki orada belirir diye, belirmedi. masmavi gökyüzüne baktıkça gözüm karardı. o karanlık gecede necmi' yle son göz göze gelişimizde, ayaklar altında ki o bakışı canlandı gözümde. başımı aşağı indirdiğimde de simsiyah koca bir poşet. poşet mi naylon mu ne sikimse işte ondan. içi doldurulmuş, fermuarı çekiliyor. fermuar çekme merasiminden hemen sonra bi kişi baş ucundan bi kişi de ayak ucundan tutup alelade bi yükmüş gibi attılar ambulansa. ardından istiklal marşı ve kapanış... bi o eksikti yani. "ne olmuş"cular hiç olmadıkları kadar tatmin bi şekilde ayrıldı olay yerinden. bi ben kaldım. konteynere baka kaldım öylece. necmi' nin oraya atılışını canlandırdım hayalimde defalarca. o anı canlandırdıkça bende öldüm. defalarca öldüm.

yazar turan